ποστ-χριστουγεννιάτικο σουαρέ

Τώρα πλέον που οι ταξικές συγκρούσεις έχουν μεταφερθεί στα καρουζέλ της πλατείας Συντάγματος, ενώ οι ασφαλίτες φυλάνε τσίλιες πίσω από το καραμελόσπιτο, οι καταλήψεις κάνουν κι αυτές το γιορτινό μπρέηκ τους και η εξέγερση αναβάλλεται για κατόπιν εορτής, τώρα λοιπόν είναι ίσως η ιδανική και χαλαρή στιγμή -μεταξύ χριστογεννιάτικης γαλοπούλας και πρωτοχρονιάτικης χαρτοπαιξίας- να στήσουμε ένα μικρό και παρεϊστικο σουαρέ και να τα πούμε και από κοντά, με αφορμή το καινούριο μας πόνημα. Πληροφορίες για την κυκλοφορία υπάρχουν στο ακριβώς παρακάτω post. Από αυτό εδώ το post, κάνουμε το κάλεσμα για μεθαύριο Δευτέρα, 29 του μήνα, οπότε και θα σερβίρουμε με χάρη γλυκά και κρασάκι, τσάι και συμπάθεια, άντε και ένα μικρό παρεϊστικο λάηβ. Όλα αυτά στο φιλόξενο και οικείο χώρο του δισκοπωλείου Vinyl Microstore (Διδότου 34, Εξάρχεια), γύρω στις 8 το απόγευμα. Να υπενθυμίσουμε ότι το Vinyl είναι και το μόνο κατάστημα που διαθέτει το πρώτο μας (διπλό) άλμπουμ. Όποιος διαβάζει αυτές τις γραμμές, προφανώς και είναι καλεσμένος και θα χαρούμε πολύ να ακούσουμε σχόλια, παρατηρήσεις, γκρίνιες, αυτόγραφα, μπακστέητζ, βυαηπή και άλλα αποδημητικά. Καλά να'μαστε, πάντα ν'ανταμώνουμε. Και καλή χρονιά σε όλους. Με περισσότερο φως.

second hand

Μέσα στο αγωνιστικό και άγριο κλίμα των ημερών, κυκλοφόρησε και ο πολυαναμενόμενος (για μας) δίσκος μας. Συναισθήματα ανάμικτα, γιατί δεν μπορείς ακριβώς να χαρείς με τίποτα τόσο ταπεινό όταν δίπλα σου ο κόσμος καίγεται... Και φυσικά δεν εννοούμε τις βιτρίνες και τις τράπεζες, ούτε το δέντρο του Νικήτα. Απ'την άλλη, η πράξη του καθενός μπορεί να είναι μια απάντηση στη βαρβαρότητα. Η τέχνη (μακριά φυσικά από ματαιόδοξες αγκυλώσεις και την καλλιτεχνική αυτοπραγμάτωση) μπορεί να γίνει ανάσα, μπορεί να αφήσει να μπει λίγο φως. Αν η τέχνη, τέτοιες ζόρικες ώρες, δεν υπηρετεί τα ανώτερα ένστικτά μας, τότε δεν υπάρχει τίποτε άλλο που να αξίζει τον κόπο να υπηρετήσει. Το θέμα είναι να νικηθεί ο φόβος. Το θέμα είναι να ξαναγίνει η πόλη φίλη σου. Η πόλη που τώρα τρώει τα παιδιά της.

Απ'αυτή την άποψη, ίσως χαιρόμαστε και συμβολικά που η κυκλοφορία μας γίνεται μέσα στον ταραγμένο Δεκέμβρη. Γι αυτό, αφιερώνουμε το στίχο μας:
'wake up to see the wealthy ones torn into pieces'
(από το κομμάτι 'Crocus' που βασίζεται στους 'Τρεις Ανθούς')
στη μνήμη του Αλέξανδρου και των παιδιών που χάθηκαν...

Όσο για μας,
'I will follow them back in, now that I'm ready to live'...
(από το ίδιο τραγούδι)
Σχετικά με το δίσκο καθαυτό:

'Second Hand' ο τίτλος. Second, κατ'αρχήν επειδή δεύτερος.
Επίσης, δεύτερο χέρι. Τραγούδια μεταχειρισμένα. Του Θανάση Παπακωνσταντίνου κάποτε.
Με αλλαγμένα τα φώτα τώρα. Και τη γλώσσα.
Αλλά με το ΟΚ του Θανάση. Και τη συνενοχή του...
Second Hand, δηλαδή δεύτερης διαλογής. Ποιος ξέρει...

Συμμετοχές από εξαίρετους φίλους μουσικούς όπως:
Φώτης Σιώτας, Παντελής Στόικος, Σοφία Ευκλείδου (Ανάσες των Λύκων), Μαριλύ Μήλια, Λάμπης Κουντουρόγιαννης (Modrec), Δημήτρης Αρώνης (επίσης Modrec), Digital Alkemist, Γιώργος Γεωργιάδης, Γιώτα & Χριστίνα (το ντούο χάρμα!), Δημήτρης Μυγιάκης και ...η κυρία Βαϊα Παπακωνσταντίνου, μητέρα του Θανάση!

Ηχοληψία, μίξη και mastering ο μέγας Χρήστος Μέγας.
16σέλιδο πανέμορφο booklet και εξίσου υπέροχο digipack φιλοτεχνημένο από τον καλό μας Νίκο Δούλο, συνοδεύουν την έκδοση.
Την κυκλοφορία, καθώς και τη διανομή, υπογράφει η Sony/BMG.
Την παραγωγή ο Αχός, δηλαδή ο μεσιέ Θανάσης.

Στα κεντρικά Metropolis Αθήνας και Θεσσαλονίκης βρίσκεται ήδη. Λογικά, μέσα στη βδομάδα σε πολλά δισκοπωλεία Αθήνας και περιχώρων. Μας έπιασε και λίγο στον ύπνο είναι η αλήθεια... Όχι ακριβώς ύπνο δηλαδής, μιας και είμαστε όλη μέρα στο δρόμο... Να διώξουμε τον τρόμο!...

Καλή μας αντάμωση φίλοι! Περιμένουμε με χαρά τα σχόλιά σας. Για οποιαδήποτε άλλη πληροφορία, στείλτε ένα συνθηματικό στο nightonearth.theband@gmail.com

Καλά κουράγια σε όλους!

redemption, δηλαδή αληταριό

Μ'αυτό δάκρυσα. Να'σαι καλά ρε Conor που το έστειλες. Μέσα στη βία των ημερών, στη βία της εποχής, στη βία που στο τέλος χτίζει τείχη, οι χαραμάδες απ'όπου μπαίνει φως είναι η μόνη αλήθεια. Ό,τι νικάει το φόβο είναι η μόνη αλήθεια. Ό,τι μας μας επανασυνδέει μ'αυτά που αρνηθήκαμε και μας κρατάει ακέριους. Και είναι αυτές οι αναλαμπές, αυτά τα σπινθηρίσματα, πολύ επικίνδυνα. Γιατί ακόμα και το λίγο φως έρχεται με ορμή που μπορεί να σε ξεσκίσει. Να σε συγκλονίσει. Να σε διαλύσει, αλλά να σε κρατήσει ακέραιο. Ακόμα πιο ακέραιο ίσως. Won't you help to sing these songs of freedom?... 'Cause all I ever have, redemption songs...


'Κατανοώ τη βία των αδύνατων που προσπαθούν να υπερασπίσουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, έχει ηθικά ερείσματα. Φοβάμαι όμως πως όποιος μολυνθεί από τον ιό της βίας, ακόμα κι αν ο στόχος του είναι ουμανιστικός, θα αποτύχει στο τέλος. [...] Αντί για τη βία προτιμώ την ανέλιξη της πνευματικότητας και την ανθρωπιά σαν μέσο για μια καλύτερη ζωή'.
Απόσπασμα από την παρέμβαση του Θανάση Παπακωνσταντίνου, που δημοσιεύεται και στην κυριακάτικη Αυγή. Το'χει πει, βέβαια, και με δυο λόγια: 'ο νους μας είναι αληταριό που όλο θα δραπετεύει...'. Το τραγουδάει ο Φώτης. Emancipate yourself from mental slavery, none but ourselves can free our minds, γράφει ο Marley στο κομμάτι που σπαράζει ο Strummer...
Redemption songs. All we ever have...

η επικίνδυνη μοναξιά του Αλέξη Κούγια

'Έγινε παρεξήγηση κι εξήγηση δεν δώσαμε
Το φίλο μας προδώσαμε μια δύσκολη στιγμή [...]

Στείλε μου μια εξήγηση, να φύγει η παρεξήγηση
Γιατί η καρδιά μου λύγισε, κοντεύει να χαθεί...'



[για την ιστορία:
Μάνος Χατζιδάκις, 'Έγινε παρεξήγηση (Η Προδοσία)', 1960]

ο Παύλος Σιδηρόπουλος για τους κουκουλοφόρους

Και τώρα φίλοι μου είναι αργά
Μια καληνύχτα στη μαμά
Και λίγη στάχτη στα μαλλιά
Καιρός να πούμε αντίο

Σκέπασαν όλους τους νεκρούς
Με αρρωστιάρικους ψαλμούς
Κλόουν με σοβαρούς σκοπούς
Γυμνοί μέσα στο κρύο

Κατά τ'άλλα εσείς, που'σαστε υγιείς
Και αξιοπρεπείς, βοηθήστε μας και λίγο
Δώστε μας πνοή, στέγη και τροφή
Μια ιδέα στεγανή που να μην μπάζει κρύο

Πουλάμε σώμα και ψυχή
Δώστε μας λίγη προσοχή
Στα υπόγεια μαύροι ποντικοί
Λουφάζουνε δύο δύο

Παίρνουμε σβάρνα τους γιατρούς
Αδύνατοι μπροστά στους δυνατούς
Και συναντάμε ξέμπαρκους θεούς
Που χάσανε το πλοίο

Κατά τ'άλλα εσείς, που'σαστε υγιείς
Και αξιοπρεπείς, βοηθήστε μας και λίγο
Δώστε μας πνοή, στέγη και τροφή
Μια ιδέα στεγανή που να μην μπάζει κρύο...

Παύλος Σιδηρόπουλος, 'Εν Κατακλείδι', από το δίσκο 'Φλου' (1978)

ο γιος του ξυλουργού και ο γιος του ταχυδρόμου

Ο γιος του ξυλουργού ψυχορραγεί. Αλλά δεν μετανοεί φυσικά. Και, όπως τα χρηστά θρησκευτικά ήθη μας διδάσκουν, τι αξία έχει η εξομολόγηση αν δεν ακολουθεί η μετάνοια; Τουλάχιστον, όμως, εξομολογείται. Από καρδιάς. Σαν παιδί του λαού -που είναι. Και σε αυτή την πολύ προσωπική και ειλικρινή κατάθεση (ίσως και κατάθεση ψυχής θα έλεγα...), επαναλαμβάνει συνεχώς "ότι σε καμία περίπτωση δεν θα στόχευε με το όπλο του κατά ενός ανθρώπου, πόσο μάλλον ενός εφήβου", δεν αναφέρει όμως πουθενά που στόχευσε στη συγκεκριμένη περίπτωση -και βρέθηκε νεκρός ένας άνθρωπος. Έφηβος. Όχι μάλλον έφηβος. Επαναλαμβάνει πως "σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσε καν να του περάσει από το μυαλό ούτε σαν ενδεχόμενο". Δεν αναφέρει, όμως, στη συγκεκριμένη περίπτωση τι του πέρασε τελικά από το μυαλό, όχι σαν ενδεχόμενο, αλλά σαν απόφαση. Ο γιος του ξυλουργού αναφέρεται σε δυνατότητες. Όχι σε βεβαιότητες. Μέχρι και ο αριθμός των πυροβολισμών του (ακέραιος, όχι δεκαδικά ψηφία παρακαλώ) είναι κάτι απροσδιόριστο. Προσεγγίζεται με θεωρία πιθανοτήτων. Δύο, μπορεί και τρεις. Δεν θυμάται.

Γιατί ο γιος του ξυλουργού βιώνει ένα δράμα. Όπως και ο γιος του ταχυδρόμου. Τους έμπλεξαν. Άδικα. Ούτε πρόθεση είχαν ούτε γνώριζαν κάτι παραπάνω. Εξοστρακισμός της σφαίρας, εξοστρακισμός της αλήθειας, παραπλάνηση της κοινής γνώμης, πλεκτάνη, δόλος, συμφέροντα, συμφέροντα, συμφέροντα. Τα σκοτεινά κέντρα, ο παγκόσμιος σιωνισμός, ο Σείριος Β, τα νεφελίμ, τα σεραφείμ και τα χερουβείμ. Όλοι εναντίον τους. Είναι, όμως, μια παρεξήγηση -όπως θα χρωμάτιζε η γλυκιά και γαλήνια χροιά του Αλέξη Κούγια.

Διάβασε αν θες όλη την απολογία, πατώντας εδώ. Εγώ διαβάζω τον νόμο:
Πυροβολισμός ακινητοποίησης ή εξουδετέρωσης απαγορεύεται:
(α) εφ'όσον υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να πληγεί τρίτος
(β) εναντίον ενόπλου πλήθους, όταν υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να πληγούν άοπλοι
(γ) εναντίον ανηλίκου, εκτός αν αποτελεί το μοναδικό μέσο για την αποτροπή επικείμενου κινδύνου θανάτου.

Είναι προφανές ότι ο γιος του ξυλουργού φοβήθηκε για τη ζωή του. Για επικείμενο κίνδυνο θανάτου. Και έκανε άρση του όρου (γ). Φοβήθηκε για το μέλλον του. Τώρα, φυσικά, είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι οφείλει να φοβάται για το μέλλον του. Μέσα ή έξω από τα κάτεργα. Μέσα στη φυλακή θα αντιμετωπίζεται ως ένα τέρας. Έξω από τη φυλακή, είναι ήδη ένα τέρας.

Ο γιος του ταχυδρόμου, βέβαια, δεν βασανίζεται από τέτοιες ανησυχίες. Γιατί τώρα ο γιος του ταχυδρόμου έχει ανάψει ένα κερί στο μπόι του γιου του ξυλουργού, ευγνωμονώντας τον που βοήθησε τα μάλα ώστε η επικαιρότητα να έχει λησμονήσει το όνομά του εδώ και πολλές μέρες, όπως λησμονείται και η έννοια 'εξεταστική επιτροπή'. Ο γιος του ξυλουργού, φυσικά, σύντομα θα ανταποδώσει τις ευχαριστίες, όταν θα χρειαστεί να περάσει το δικό του όνομα (και οι πράξεις) στη λήθη, γεγονός που θα συνοδευτεί και θα υπερκαλυφθεί από τη μεγαλοπρεπή επανεμφάνιση του γιου του ταχυδρόμου (κάνοντας πρώτα την απαραίτητη στάση στη γνωστή σιλωαμική κολυμπήθρα). Γιατί έτσι είναι τα παιδιά του λαού. Ντόμπρα. Ξηγημένα. Γκαρδιακά. Και, πάνω απ'όλα, αποτελεσματικά.

ο Μάνος Χατζιδάκις για τους κουκουλοφόρους

'...όλοι αγανακτισμένοι με τα τριάντα-εκατό παιδιά που δεν το βάζουν κάτω, δεν εννοούνε να παραδεχτούν πως η όποια ελευθερία ανήκει μόνο στους αστυνομικούς και τους ηλικιωμένους. Που δεν μπορούν να αντιληφθούν γιατί καταδιώκονται αδιάκοπα, προπηλακίζονται ατελείωτα και συνεχώς υποχρεούνται να δέχονται εξευτελισμούς. Κι ο προπηλακισμός αρχίζει από τον δάσκαλο, τον επιστάτη του σχολείου, από τον οδηγό και τον εισπράκτορα του λεωφορείου, απ' τον καθηγητή και τον δημόσιο λειτουργό ώς τον δημόσιο υπάλληλο, από τους αξιωματικούς κι εκπαιδευτές στο κέντρο κατατάξεως ώς τον τυχαίο μοτοσικλετιστή της τροχαίας που θα του ζητήσει άδειες, ταυτότητες και πιστοποιητικά. Ως τον γιατρό του νοσοκομείου που θα τον πάνε σηκωτό, ύστερα από τη γροθιά του οργάνου της τάξεως. Και το γνωρίζουμε πολύ καλά.
[...]
Την ίδια ώρα η πολιτεία αγανακτεί διότι υπάρχουν μερικά ζωντανά της κύτταρα που αντιδρούν άτεχνα, ανοργάνωτα, ίσως μ' αφέλεια, σ' όλην αυτή την οργανωμένη κρατική ασχήμια, αντί να βλογάμε τον Θεό που βρίσκονται ακόμη μερικοί που δεν συνήθισαν στην «παρουσία του τέρατος».
[...]
Κορίτσια κι αγόρια με γυαλιά, έτσι καθώς κοιτάτε με απορία κι αγανάκτηση για ό,τι συμβαίνει γύρω σας, είμαι μαζί σας. Και σας αγαπώ'.

Μάνος Χατζιδάκις, από κείμενο του 1986 στο περιοδικό 'Το Τέταρτο'

η θανάσιμη μοναξιά του Αλέξη Γρηγορόπουλου

Βλέπω φτωχούς ανθρώπους με πληγωμένο εγωισμό
Όμως είμαι ο τελευταίος γιατί δεν έχω ούτε κι αυτό

Δεκαπέντε χρονώ τι'ναι αυτό το κενό που μου κρύβετε
Τι σόι τόπος τυφλός και ακυβέρνητος
Και πως είμαι έτσι εγώ τερατόμορφος

Και ζητώ πληροφορίες και υλικό
Να φωτίσω τις αιτίες που μ'αφήνουνε μισό

Όπως οι τυφλοί, δεν ζητάμε άλλο απ'τη μέρα
Άλλο απ'ό,τι οι έγκλειστοι, έναν κόσμο πιο πέρα

Σε γιορτή που δεν ξανάδα στη ζωή μου τη σκυφτή
Οι μειοψηφίες, τάγματα ξυπόλητα
Σκαρφαλώνουν μέσα σε σκοτάδια απόλυτα
Κόμμα και ρετσίνα κι άσματα επινίκια
Είμαι δεκαεξάρης σας γαμώ τα λύκεια

Εκείνο που υψώνεται και σας εκμηδενίζει
Είναι της καρδούλας μου το φως που ξεχειλίζει
Σήκω ψυχή μου δώσε ρεύμα
Βάλε στα ρούχα σου φωτιά, βάλε στα όργανα φωτιά
Να τιναχτεί σαν μαύρο πνεύμα η τρομερή μας η λαλιά
Κι έτσι εδώ σε ξαναβρίσκω
Αλέξη πες μου με τι λόγια να στο πω
Αυτή τη νύχτα η καρδιά μου είναι βαριά
Δεν υπάρχει ούτε μια λέξη να την ψάξεις

αυτό το φέρετρο

'Ηχήστε οι σάλπιγγες...
Καμπάνες βροντερές,
Δονήστε σύγκορμη τη χώρα πέρα ως πέρα...
Βογγήστε, τύμπανα πολέμου...
Οι φοβερές σημαίες, ξεδιπλωθείτε στον αέρα!
Σ'αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα!...'

[ο Άγγελος Σικελιανός στην κηδεία του Κωστή Παλαμά το 1943]

Σήμερα Δευτέρα, λογικά, θα γίνει η κηδεία του μικρού Αλέξανδρου. Που έφυγε από "σφαίρα αστυνομικού". Που "τραυματίστηκε θανάσιμα". Σήμερα, στο φέρετρο του μικρού Αλέξανδρου θα ακουμπά η Ελλάδα. Μόνο που τίποτα δεν θα θυμίζει τα ηρωικά λόγια του ποιητή. Γιατί δεν θα ακουμπά ούτε από ηρωισμό ούτε από λεβεντιά, αλλά από κατάντια. Μια ιλιγγιώδης κατρακύλα που δεν έχει πάρει πρέφα πως οι σάλπιγγες έχουν ηχήσει προ πολλού και οι καμπάνες έχουν βροντήξει. Αλλά τελευταία, αυτή η χώρα κλονιζόταν σύγκορμη μόνο σε ποδοσφαιρικούς και μπασκετικούς θριάμβους. Και οι φοβερές σημαίες ξεδιπλώνονταν στον αέρα μόνο και μόνο για να πανηγυρίσουν το εφήμερο και το πρόσκαιρο. Και το ανούσιο. Ό,τι δεν μας πήγε ποτέ παραπέρα. Ό,τι ποτέ δεν μας άνηκε. Και που ποτέ δεν θα γίνει περιουσία μας.

Αλλά, και τα τύμπανα του πολέμου έχουν βογγήξει προ πολλού. Έχουμε πόλεμο, μην το γελάς μωρό μου. Έγραφε ο Κούρτοβικ σε ένα κείμενό του πως η μεγαλύτερη μυθολογία που γεννά ο πόλεμος είναι εκείνη των "αθώων θυμάτων". Σε ένα πόλεμο δεν υπάρχουν ποτέ αθώα θύματα. Θύματα ναι. Αθώα όχι. Λιγότερο ή περισσότερο ένοχα ίσως. Λιγότερο ο μικρός Αλέξανδρος, περισσότερο ο καριόλης μπάτσος. Πολύ περισσότερο. Αλλά δεν είναι αυτό που τους ξεχωρίζει τελικά ούτε είναι αυτό που έχει σημασία τέτοια ώρα. Μπορεί οι γονείς του μικρού Αλέξανδρου (γιατί ο ίδιος δεν πρόλαβε) να φταίνε όσο και ο καριόλης μπάτσος γι αυτή την κοινωνία. Την κοινωνία που οπλίζει μπάτσους και δεν ζητάει από κανέναν τα ρέστα. Την κοινωνία 'του Μέσου Νεοέλληνα, που γουστάριζε και 17Ν, γουστάρει και Καγιέν, γουστάρει να κλέβει, γουστάρει να εξοργίζεται και με τη διαφθορά και που είναι ταυτόχρονα λίγο εξουσιαστής και λίγο αντιεξουσιαστής'. 'Που θρηνεί για τις ζημιές στη βιτρίνα και όχι για τις ζημιές στην κοινωνία του'. Μπορεί. Τι σημασία έχει άλλωστε;

Η μόνη αντικειμενική διάκριση είναι ότι ο ένας είναι ζωντανός και ο άλλος δεν έχει το δικαίωμα ούτε να πει τη δική του εκδοχή για τα πράγματα. Ο ένας έχει κι άλλη ζωή μπροστά του, ενώ ο μικρός είναι ήδη παρελθόν. Και, σήμερα, όταν το φέρετρό του θα ακουμπά την Ελλάδα, ίσως νιώσουμε λίγο περισσότερο ένοχοι. Ίσως αναλογιστούμε πλέον την ευθύνη. Κι εσύ, επιτέλους, αθώε μαγαζάτορα που το πιο ιερό σου επιχείρημα έγινε η επιχείρησή σου. Ναι, εσύ, που όσο κι εμείς οι υπόλοιποι, αδυνατούμε να δούμε πέρα από τα τετραγωνικά που μας αναλογούν και δεν τολμάμε να μιλήσουμε για τίποτα που αφορά τα τετραγωνικά των άλλων. Ήρθε, ίσως, η ώρα να τα ξαναπαζαρέψουμε όλα αυτά. Να τα ξαναμοιράσουμε. Όχι από επιλογή πια, αλλά από ανάγκη. Από απελπισία και κατάντια. Επειδή, τόσα χρόνια, ούτε εσύ μαγαζάτορα ούτε κανείς μας δεν έκανε περιουσία. Γιατί περιουσία είναι το να ξέρεις ότι οι μπάτσοι δεν γίνεται να πυροβολήσουν κάποιον -όποιον, όποιας ηλικίας- στα καλά καθούμενα και ότι τα παιδιά 15 χρονών -όποια, όποιας οικογένειας- δικαιούνται να μεγαλώνουν. Περιουσία είναι να μην φοβάσαι.

το playlist άλλαξε...

Guerilla Radio κανονικά. Μόλις γύρισα από την πορεία. Την πραγματική, όχι αυτή που δείχνουν τα κανάλια. Το winamp μου παίζει στο repeat:

Sepultura - Refuse/Resist
Sepultura - Policia
Titas - Policia (το original)
Ratos De Porao - Mucha Policia
Black Flag - Police Story
Black Flag - Rise Above
Pantera - Strength Beyond Strength
Public Enemy & Anthrax - Bring The Noise
The Clash - London's Burning
The Clash - White Riot
The Clash - Guns Of Brixton
The Clash - I Fought The Law
N.W.A. - Fuck The Police
Bob Marley - Burnin' & Lootin'
Jah Lion - Soldier And Police War
Junior Marvin - Police & Thieves
Rage Against The Machine - Townhsip Rebellion
Rage Against The Machine - Bombtrack
Bad Religion - Fuck Armageddon This Is Hell

...και θα φορτώσω κι άλλα!... Kαι, φυσικά, κι άλλο Clash. Μόνο Clash.

no one left to speak up

'They came first for the Communists
And I didn't speak up because I wasn't a Communist

And then they came for the trade unionists
And I didn't speak up because I wasn't a trade unionist

And then they came for the Jews
And I didn't speak up because I wasn't a Jew

And then... They came for me...
And by that time there was no one left to speak up'

Pastor Martin Niemoller


...Δηλαδή, αν δεν σε νοιάζει ούτε αυτό, ΤΙ μπορεί να σε νοιάζει;

fuck them and the horse they rode on

Το post αυτό γράφεται κάτω από μεγάλη οργή και φόρτιση, η οποία ως γνωστόν δεν είναι ο καλύτερος και ψυχραιμότερος οδηγός. Ας είναι όμως. Όταν καλμάρω, ίσως τα δω και πιο ψύχραιμα όλα.

Έβγαινα από την αίθουσα του κινηματογράφου, όπου μόλις είχα απολαύσει το νέο έπος του Clint Eastwood, 'Changeling' ('Ανταλλαγή' στα ελληνικά). Και ενημερώθηκα από φίλη για το συμβάν. Γυρίζω γρήγορα σπίτι, αναζητώντας καλύτερη ενημέρωση. Κανάλια τίποτα. Η μπουζουκλερί των κρατικών στο χαβά της, χορέψετε χορέψετε. Τα περισσότερα ραδιόφωνα παραδομένα στη συνήθη lounge νιρβάνα τους. Ευτυχώς ο "Κόκκινος" έχει συνεχείς ανταποκρίσεις από τα Εξάρχεια και μπαίνω στο κλίμα. 'Εν ψυχρώ δολοφονία' ακούω συνέχεια από αυτόπτες μάρτυρες και ρεπόρτερς. Μπαίνω internet. Διαβάζω στο in.gr: "νεκρός από σφαίρα ειδικού φρουρού". Στο Σκάι: "τραυματίστηκε θανάσιμα από σφαίρες". Δεν ήταν ανθρώπινο χέρι ούτε ανθρώπινος νους. Ήταν απλώς σφαίρες. Ατάκτως εριμμένες. Πολύ ατάκτως για άλλη μια φορά. Οι οποίες εξοστρακίζονται, αλλά καταλήγουν στην καρδιά. Και πάλι. Καρδιά ή κεφάλι πάντα βρίσκουν οι άτιμες. Στο flash.gr διαβάζω για "ατυχές περιστατικό". Ο Ελεύθερος Τύπος στο on-line του περιγράφει το συμβάν πιο σουρρεαλιστικά: "ο ειδικός φρουρός πυροβόλησε στον άερα, τραυματίζοντας τον νεαρό". Πυροβολείς στον αέρα, αλλά βρίσκεις στόχο. Στην καρδιά.

"Τραυματίστηκε θανάσιμα", "νεκρός από σφαίρα", "στο νοσοκομείο εξέπνευσε", "η σφαίρα εξοστρακίστηκε". Δολοφονήθηκε λένε γαμώ το κέρατό μου. ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ. ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ. ΔΟΛΟΦΟΝHΘΗΚΕ. ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ. Γιατί να μη χρησιμοποιείται η κατάλληλη λέξη γαμώ την πλούσια ελληνική μου γλώσσα; Οι πρετεντέρηδες αυτού του κόσμου τη χρησιμοποιούν έτσι κι αλλιώς αβίαστα σε αλλες περιπτώσεις. Όταν ο τρομοκράτης (ή ο "τρομοκράτης", ψιλά γράμματα αυτά...) δολοφονεί τον αθώο (ή τον "αθώο", πάλι ψιλά γράμματα...) πολίτη. Κι ας μην έχει αποφανθεί η δικαιοσύνη με ετημυγορία ακόμα. Όταν ο διαιτητής "δολοφονεί" με σφύριγμα την αγαπημένη τους ομάδα και εξοργίζονται. Είναι τόσο δύσκολο να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους; Ό,τι κι αν έγινε στη συμβολή Μεσολογγίου και Τζαβέλλα -που δεν έγινε δηλαδή- όποιος και να έφταιγε, όποιος και να ξεκίνησε τον τσαμπουκά, όσες σφαίρες κι αν "πετούσαν" στον αέρα, ένα γεγονός μόνο είναι πραγματικά γεγονός: ΟΤΙ Ο ΜΙΚΡΟΣ ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ. ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ. Και είναι η μόνη λέξη που περιγράφει αυτό που έγινε. Φόνος με δόλο. ΦΟΝΟΣ και ΔΟΛΟΣ. Με στόχο και αποτέλεσμα. Κι αν κάτι εξοστρακίστηκε αυτό δεν είναι ούτε καν η αλήθεια. Ούτε η λογική. Είναι οι λέξεις. Οι λέξεις ως νόημα. Οι λέξεις ως τρόπος να συνεννοούμαστε. Να επικοινωνούμε. Ο λόγος ως ανθρώπινη κατάκτηση, ως χαρακτηριστικό του ανθρώπινου πολιτισμού, ως διακριτό χαρακτηριστικό ανάμεσα στα είδη του ζωικού βασιλείου. Τελικά, δεν είναι ότι είναι δύσκολο να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Είναι δύσκολο να μιλάμε για τα πράγματα. 'Το ψέμα δεν βρίσκεται στην περιγραφή, βρίσκεται στα ίδια τα πράγματα' γράφει ο Καλβίνο στις 'Αόρατες πόλεις'.
'Γάμησέ τους, κι αυτούς και την εξουσία που έχουν' λέει η συγκρατούμενος Carol στην Christine Collins στην ταινία του Eastwood. 'Μήπως δεν είναι λόγια αυτά για μια κυρία;' ρωτά η Collins. 'Καμιά φορά, είναι τα μόνα λόγια που μπορείς να πεις' απαντά η Carol. Για να το επαναλάβει αργότερα η Collins στο δεσμοφύλακα-γιατρό της: 'Fuck you and the horse you rode on'.

Κοίτα να δεις τι γίνεται λοιπόν. Στην τέχνη -λαμβάνοντας φυσικά υπ'όψη τα μεγέθη και την ευθύνη- ο πιο γνήσιος αντιμερικανισμός πλέον δηλώνεται -και μάλιστα με σαφές πολιτικό στίγμα, αλλά και πολιτική και ιστορική ευθύνη- από σκηνοθέτες όπως ο Clint Eastwood. Εδώ και αρκετές ταινίες βέβαια. Και δεν είναι ο μόνος. 'Three burials' του Tomy Lee Jones, 'There will be blood' του Anderson και πόσες άλλες τελευταία... Ακόμα και ο ανώδυνος mainstream πολιτικός κινηματογράφος του Oliver Stone και του Michael Moore, στην αποκαθήλωση στοχεύει. Η πιο αντιαμερικάνικη φωνή τα τελευταία χρόνια έρχεται από την ίδια την Αμερική.

Εμείς εδώ ακόμα δίνουμε μαθήματα υποτέλειας. Να δείξουμε καλά σκυλιά. Εδώ ακόμα κυνηγάμε τους κακούς και παίζουμε όλοι το παραμύθι. Η αστυνομία, η κυβέρνηση, οι πραίτωρες, τα κανάλια, οι πρετεντέρηδες. Οι δε κινηματογραφιστές κυνηγάνε τον Ελ Γκρέκο τους και άλλα βραβεία. Fuck them κι αυτούς και το horse they rode on.

Κλείνω με τους στίχους που τραγούδησε η Joan Baez για τον Joe Hill:

'The copper bosses killed you Joe, they shot you Joe', says I
'Takes more than a gun to kill a man', says Joe, 'I didn't die'
Says Joe 'I didn't die'...


ΥΓ. Μέχρι να ολοκληρώσω το post και να πατήσω το publish, διαπιστώνω ότι στο flash.gr η είδηση άλλαξε από "νεκρός από σφαίρα" σε "δολοφονία 16χρονου από αστυνομικό". Μαθαίνω, επίσης, ότι ο αστυνομικός ομολόγησε πως "η βολή του ήταν ευθεία προς τον νεαρό και όχι στον άερα". Και;
Και ότι υπέβαλαν παραίτηση Παυλόπουλος και Χηνοφώτης. Και; ΚΑΙ;
FUCK THEM AND THE HORSE THEY RODE ON!

pure συγκίνηση

Πάει πολύς πολύς καιρός που έχει να με συγκινήσει βαθιά και άμεσα κάποιο τραγούδι ή εκτέλεση. Πάει καιρός που έχει χαθεί από τη μέρα μου αυτή η μοναδική μαγεία στην ακρόαση. Που κάθεσαι απερίσπαστος απέναντι από δύο ηχεία και ακούς μουσική. Όχι, δεν χαζεύεις και τηλεόραση ταυτόχρονα ούτε μιλάς στο τηλέφωνο ούτε τσεκάρεις forum και facebook στο pc. Ακούς μόνο μουσική. Θες οι ρυθμοί μας και τα ωράρια, θες η ματαιοπονία (ίσως και ματαιοδοξία) του file sharing και του άκρατου downloading, έχουμε βάλει όλη τη μουσική που ξέρουμε σε ένα τσουβάλι, τραβάμε στην τύχη -όποτε πρόκειται λίγο να χαλαρώσουμε- και πετάμε μερικά mp3 στο winamp. Όχι μουσική. Μερικά mp3.

Τελικά, αρκεί ένα τραγούδι του Μάρκου, μια ταλαιπωρημένη από τα μέσα της μνήμης και του χρόνου (αλλά όχι από τον ίδιο τον χρόνο) εκτέλεση στα 'Ζηλιάρικα σου μάτια', για να επανέλθει αυτή η μαγεία, να σε κάνει να δακρύσεις, να σε κάνει να νιώσεις ότι ίσως τα πράγματα κάποτε ήταν περισσότερο αληθινά. Και λιγότερο επικοινωνιακά. Γι αυτό, ίσως, κάποια πράγματα παραμένουν ακόμα αληθινά. Και μπορούν να προσφέρουν την ίδια συγκίνηση, το ίδιο ρίγος... Μπορούν να σταματήσουν το χρόνο και να σου προσφέρουν -εκεί που δεν το περιμένεις- μία στιγμή μέσα στη μέρα σου. Μία στιγμή. Μια κουκίδα στο χρόνο. Τόσο μικρή, τόσο σπάνια, τόσο πολύτιμη.

Ο Χρόνος δεν είναι κάποια γραμμική έννοια. Είναι το σύνολο των στιγμών. Το'πε ο Αϊνστάιν, το'λεγαν και οι Ιάπωνες το 16ο αιώνα -ίσως και παλιότερα. Άρα μαζεύουμε. Downloading στιγμές.

Κάνε κλικ εδώ πάνω, άκου τον Μάρκο, μπας και γλιτώσεις από τα μελοκλισέ και περιττά λόγια μου. Και συγκινήσου. Κι αν μπορείς κάνε κι αλλιώς... -φίλε χ.ζ.!

ΥΓ. Έφυγε και η μεγάλη Odetta...

ξέρω τι άκουγα χτες το βράδι

Έχω διαπιστώσει πως η δημοσίευση προσωπικών playlists έχει γίνει πολύ της μόδας τελευταία στα μπλογκς. Και η αλήθεια είναι ότι χαζεύοντας κι εγώ κάποια από αυτά, έχω ανακαλύψει σπουδαίες μουσικές που δεν είχα υπ'όψη. Ας μοιραστώ λοιπόν από εδώ τη χτεσινή ακροαματική μου εμπειρία, έστω σε επίπεδο τίτλων.

Skip James - Devil Got My Woman
(αν και τελικά, αργότερα, άκουσα όλο το 'Complete Early Recordings' και μάλιστα στο repeat!)
Stevie Ray Vaughan - Tin Pan Alley (live)
Willie Mabon - I'm mad
(και κάποιες άλλες σκόρπιες επιλογές από την πολύ καλή συλλογή 'Chess Blues Piano Greats' αφιερωμένη στη μουσική του)
J.B.Lenoir - The Devil Is A Busy Man
Darlene Love - Too Late To Say You're Sorry
(το πρόγραμμα γυρίζει σε soul από κάργα blues)
Ella Fitzgerald - Santa Claus Is Coming To Town
(...επειδή απ'ό,τι κατάλαβα, όντως έρχεται!)
Antony & the Johnsons - Fistfull Of Love
Sia - Day Too Soon
Paul Simon - Still Crazy After All These Years
Brad Mehldau - Still Crazy After All These Years
(κόλλημα μ'αυτό το κομμάτι όμως!...)
Μάνος Χατζιδάκις - Family Song
(από το soundtrack 'America America', αργότερα γνωστό ως 'Μια Παναγιά')
Charlie Haden & Pat Metheny - Cinema Paradiso (Love Theme)
(από το αριστουργηματικό 'Beyond The Missouri Sky', αναζητήστε το)
Elvis - I'm Left, You're Right, She's Gone
(θα μπορούσε να έχει και ...πολιτικές προεκτάσεις - ο άνθρωπος ήταν μπροστά, τι να λέμε...)
Jack Scott - She's gone
Paul Simon - Still Crazy After All These Years
(ναι, ξανά!)

Αυτό ήταν playlist, μάλιστα. The Otininer. Να'μαστε καλά να φτιάχνουμε playlists, σε δουλειά να βρισκόμαστε, καλά να περνάμε βρε αδερφέ!...

borders

'Περάσαμε τα σύνορα κι είμαστε ακόμα εδώ. Πόσα σύνορα πρέπει να περάσουμε για να βρεθούμε σπίτι μας;...'

από 'Το μετέωρο βήμα του πελαργού' του Θόδωρου Αγγελόπουλου (1992)

'There are no walls or fences. My garden's boundaries are the horizon...'

Derek Jarman, Modern Nature (1992)

Μάρκο Πόλο: "Ίσως αυτός ο κήπος να υπάρχει μονάχα στη σκιά των χαμηλωμένων μας βλεφάρων [...] Ίσως από τον κόσμο να έμεινε μονάχα ένα ασαφές έδαφος καλυμμένο από σκουπίδια και οι κρεμαστοί κήποι του ανακτόρου του Μεγάλου Χαν. Είναι μόνο τα βλέφαρά μας που τα ξεχωρίζουν, αλλά κανείς δεν ξέρει ποιο είναι μέσα και ποιο έξω".

Ίταλο Καλβίνο, Οι Αόρατες Πόλεις (1972)

scripta manent

"Ταλέντο είναι η ικανότητα να παίρνεις δύο παλιά και συνηθισμένα πράγματα που τα ξέρει όλος ο κόσμος και να τα συνδυάζεις μεταξύ τους με τέτοιον τρόπο ώστε να δημιουργείται κάτι καινούριο.
[...]
Η ηθική μου συνοψίζεται σε έναν μόνο κανόνα. Αντί για δέκα εντολές, εγώ έχω μόνο μία: εφ'όσον μπορείς, μην κάνεις τους άλλους να πονάνε. Το θεωρώ πολύ πιο σεμνό από το ν'αγαπάς όλους τους ανθρώπους, όπως έλεγε ο Ιησούς".

Άμος Οζ, από τη συνέντευξη στη FAQ (13/11/08)

"Την εποχή της έντονης πολιτικοποίησης, όταν κοιτάζαμε ψηλά και αισθανόμασταν πολιορκητές του ουρανού δεν βλέπαμε πόσο η ατομική ιστορία του καθενός μπορεί να επηρεάσει τον κόσμο. Τελικά, δεν ξέρω αν είμαστε υποκείμενα ή αντικείμενα της Ιστορίας".

Θόδωρος Αγγελόπουλος, στην παρουσίαση της νέας ταινίας του "Η σκόνη του χρόνου" (23/11/08)

the one and only Baby Dee

Ναι, θα είμαστε το opening act στην καλή μας Baby Dee!... Κάτι παραπάνω δηλαδής -χρονικά- από opening act, υπολόγισε καμιά ωρίτσα σετ. Και μην περιμένεις κόσμο και λαό πάνω στη σκηνή. Πιστοί στο πνεύμα της βραδιάς, κάτω από το όνομα Night On Earth θα κάνουμε ειδική εμφάνιση ντουέτο στυλ (Κωστής και Σοφία, πιάνο και γαλλικά). Και συγκεκριμένα για δύο βραδιές, το Σάββατο 22 και την Κυριακή 23 Νοεμβρίου. Στο Μουσικό Σπίτι Δίαυλος στο Κουκάκι (Δράκου 9, πεζόδρομος έξω από τη στάση μετρό Συγγρού-Φιξ). Γύρω στις 21.30. Εισιτήρια προπωλούνται στο www.i-ticket.gr και στο Vinyl Microstore και κοστίζουν 20 ευρώ.

Όσο για τη Baby Dee, τι να πρωτοπεί κανείς... Είναι σίγουρα μια μουσική παράσταση που αξίζει να δεις, να έχεις μια φορά την εμπειρία. Αντιγράφουμε κάποια λόγια από την "εξομολόγησή" της (ολόκληρη εδώ): "Γεννήθηκα αγόρι στο Clevelant του Ohio, θυμάμαι έναν πατέρα που εργαζόταν ώς πυροσβέστης στην τοπική υπηρεσία και ώς εμπρηστής μέσα στο σπίτι. Το θετικό βέβαια ήταν ότι δέν τον βλέπαμε σχεδόν ποτέ, φυσικά και εμείς επιδιώκαμε να μήν μας βλέπει, η οπτική επαφή πάντα αρκούσε για το ξύλο που επακολουθούσε. [...] Μετά από προσπάθειες πολλές και γκρίνια, έρχεται επιτέλους στο σπίτι ένα πιάνο, το 'deal' ήταν καλό, το πιάνο ήταν φτηνό και την εποχή εκείνη έλειπε από το σπίτι ένας 'μπουφές', τόσο φτηνό μπουφέ δύσκολα έβρισκε κανείς... Δέν σηκώθηκα σχεδόν ποτέ από το πιάνο και το σπίτι έμαθε τελικά χωρίς μπουφέ... [...] Το 1972, 19 ετών πιά, εγκαταλείπω την οικογενειακή 'θαλπωρή' και βρίσκομαι στη Νέα Υόρκη, με ιδέες πολλές και όραμα...
Αγοράζω μία αποκριάτικη στολή αρκούδας και μία κακόμοιρη άρπα και κατευθύνομαι στο Central Park, αγαπούσα την άρπα αλλά δέν ήξερα να παίζω. Βέβαια, οι άνθρωποι είναι πολύ επιεικείς με μιά αρπίστρια-αρκούδα, έτσι η αρκούδα έβγαζε βαρβάτο μεροκάματο και με αυτό εγώ έπινα μπύρες. Από τη φύση της ζώο ματαιόδοξο, η αρκούδα βρέθηκε την περίοδο εκείνη στο Παρίσι, εκεί ονειρεύεται να πάει κάθε αρκούδα που σέβεται τον εαυτό της, εκεί άνθρωποι παράξενοι και εξωτικοί τρέφουν για τις τέχνες εκτίμηση βαθιά, εκεί οι αρκούδες-καλλιτέχνες περιβάλλονται με περισσή στοργή και φράγκα.
Επιστρέφω στη Νέα Υόρκη, η αρκούδα είχε καταντήσει αλκοολική από τις μπύρες και έπρεπε να αλλάξω καριέρα άμεσα. Την εποχή εκείνη πήγαινα σε μία Καθολική Εκκλησία στο Bronx και έπαιζα εκκλησιαστικό όργανο, όταν μου προσφέρανε δουλειά δεν το πολυσκέφτηκα, δούλευα με την παιδική χορωδία της γειτονιάς και διεύθυνα τις λειτουργίες. Δέκα ολόκληρα χρόνια παρέμεινα στην Εκκλησία, μεγάλο σχολείο...
Αλλάζω φύλο, εγκαταλείπω το σπίτι του Θεού και κατευθύνομαι στο Τσίρκο... Μια performer εν ονόματι "Εύφλεκτη Κίβα" (Combustible Kiva), που έκανε σόου με φωτιές, φεύγει αιφνιδίως από το sideshow του Coney Island επειδή ο γιος της κατάπιε ένα μπουκάλι παραφίνη. Αρπάζω την ευκαιρία και παίρνω τη θέση της στο σόου ως "διμερής ερμαφρόδιτος". Μέρος της performance μου ήταν να προκαλώ το κοινό να "ρίξει μια ματιά στα όργανά μου", τα οποία τελικά αποδεικνύονταν ότι ήταν παιδικά μουσικά όργανα [...]"
Μουσική της μπορείς να ακούσεις εδώ και για να μάθεις περισσότερα μπες εδώ, στο δικό της site.

the art of this trio

Brad Mehldau Trio, Παλλάς 4/11/08

Από που θα μπορούσε να ξεκινήσει, άραγε, η κριτική για μια συναυλία όπως αυτή του Brad Mehldau Trio;

Ίσως, καταμετρώντας τις παρουσίες των "celebrities" της σκηνής -αγαπημένο άλλωστε σπορ του σιναφιού στις jazz συναυλίες. Ίσως, πάλι, σχολιάζοντας την ηχητική αρτιότητα και τις συνθήκες της διοργάνωσης ή το καλλιτεχνικό μέγεθος του ονόματος και τη σημασία του, αλλά και το γεγονός πως επρόκειτο για την πρώτη άφιξή του στη χώρα μας. Ίσως, τέλος, να ξεκινήσει με σχόλια για την προπώληση ή την προσέλευση του κόσμου -άλλο πρόσφατο αγαπημένο σπορ πλέον.

Η αλήθεια είναι ότι αυτή η κριτική θα μπορούσε να μην ξεκινήσει καν. Κι αυτό γιατί σε συναυλίες όπως αυτή της περασμένης Τρίτης, το θέμα δεν είναι η ίδια η συναυλία -πόσω μάλλον το playlist ή η (λιγότερο ή περισσότερο) λετπομερής καταγραφή των τεκταινομένων επί σκηνής. Θέλω να πω πως λίγη σημασία έχει το αν «τα'χωσε» ή όχι ο Jeff Ballard στα τύμπανα ή αν ο Melhdau έπαιξε ή όχι κάποιο χιτ των Radiohead, όπως συνηθίζει για χάρη των κοριτσιών...

Αυτό που έχει σημασία σε τέτοιες συναυλίες είναι ότι έρχεσαι αποκαλυπτικά αντιμέτωπος με το μεγάλο όραμα ενός μουσικού, που έχει αφιερώσει τον εαυτό του και την τέχνη του στη βαθιά μελέτη της παράδοσης και της αισθητικής του οργάνου, που σε κάθε νότα και κάθε συγχορδία που παίζει ακούς ταυτόχρονα την ιδιοφυία του Bill Evans, τη λόξα του Thelonious Monk και το λυρισμό του Keith Jarrett, όλα αρμονικά ταιριασμένα, ως φυσική συνέχεια της παράδοσης, και χωρίς να υποχωρεί ούτε στιγμή ή να θυσιάζεται επ'ουδενί το προσωπικό ύφος -τόσο στις συνθέσεις, όσο και στο στυλ παιξίματος ή τον αυτοσχεδιασμό. Ένα μουσικό όραμα που έχει διαγράψει την πορεία του με συνέπεια μέχρι τώρα, υπήρχε πριν και θα υπάρχει και δεν εξαντλείται σε μια συναυλία και ούτε έχει να αποδείξει κάτι σε μια δεδομένη στιγμή. Ένα όραμα με στέρεα βάση και εντυπωσιακά ξεκάθαρη θέση στο μουσικό γίγνεσθαι και το οποίο δεν στηρίζεται απλά στην ιδιοφυία του συνθέτη, τις δεξιότητες των μουσικών και τη φαντασία στον αυτοσχεδιασμό. Εν κατακλείδει, αναφέρομαι στην εμπειρία της συνάντησης με αυτό το μουσικό όραμα, όπου από τη στιγμή που γίνεσαι κοινωνός της, μόνο τυχερός μπορείς να νιώσεις.

Όποιος δεν εννόησε ότι αυτή η εμπειρία της οποίας γίναμε αυτήκοοι μάρτυρες προχτές στο Παλλάς υπαγορευόταν -σε κάθε στιγμή, σε κάθε μέτρο, ακόμα και σε κάθε αναπνοή- από την υπογραφή 'Brad Mehldau', είναι απλά out of point - όσες γνώσεις περί της jazz και αν καυχιέται για τον εαυτό του. Όποιος περίμενε κάτι έξω από το ηχητικό και αισθητικό σύμπαν που προτείνει χρόνια τώρα ο Mehldau -υπολογίζοντας και προσδοκώντας π.χ. στη δυναμική των παιχτών ή την παράδοση των τρίο ή το δυναμισμό των ευφάνταστων και δεξιοτεχνικών σόλο- απλά είχε έρθει σε λάθος συναυλία.

Ο Ballard που τρώει σίδερα πίσω από τα τύμπανα όταν τζαμάρει π.χ. με τον Chick Corea και τον Avishai Cohen, στο Mehldau Trio είναι ένας ταπεινός εργάτης του ρυθμού που σχεδόν ψυχαναγκαστικά απαγορεύει στο παίξιμό του τις ακραίες δυναμικές, τις εξάρσεις και τον εντυπωσιακό αυτοσχεδιασμό. Η αφετηρία του, ακόμα και στο drum solo, είναι η μουσική -για την ακρίβεια, η μουσική που ταιριάζει και υπαγορεύεται από το μουσικό όραμα του Mehldau, χωρίς αυτό φυσικά να μειώνει τον κάθε μουσικό ως αυτοτελή μονάδα. Το αντίθετο μάλιστα. Αυτή η ωριμότητα είναι που κατατάσσει τον συγκεκριμένο στους πιο λαμπρούς και decent drummers της σύγχρονης jazz, η ίδια ωριμότητα είναι που αναδεικνύει και το συνολικό ήχο του τρίο που οραματίζεται πίσω από το πιάνο του ο Mehldau.

Όσο για το καθαυτό συναυλιακό μέρος τι να πρωτοσχολιάσει κανείς;

Μήπως το εντυπωσιακό δέσιμο της ομάδας, το οποίο μπορεί μεν να είναι αυτονόητο και δεδομένο για ένα τρίο που είναι on the road συνέχεια εδώ και χρόνια, αλλά είναι στις λεπτομέρειες που κάνει τη διαφορά: στα λιτά και απέριττα (αλλά και grande) finale, στην ισορροπία ανάμεσα στα θέματα και τα σόλο, αναάμεσα στις φόρμες και τους αυτοσχεδιασμούς, ανάμεσα στο σόλο παίξιμο και τα groovy ομαδικά μέρη, στον ξεκάθαρο ρόλο κάθε μουσικής μονάδας ανά πάσα στιγμή, τις συνεχείς πάσες πάνω στον αυτοσχεδιασμό και το εκλεπτυσμένο interaction -πιο εντυπωσιακό τελικά από τη συνήθη και παρωχημένη φαντεζί δεξιοτεχνική προσέγγιση.

Μήπως να σταθεί στην απόλυτη ζεν ηρεμία του Mehldau -τόσο στο παίξιμο (πιο soft touch δεν γίνεται...), όσο και στις αργές και θεατρικές, πλην ειλικρινείς, υποκλίσεις ανάμεσα σε κάθε κομμάτι- η οποία σου επιβάλλει να αισθανθείς μύστης μιας τελετουργίας;

Μήπως στη συνέπεια και τη στιβαρότητα της rhythm section, δηλαδή αυτούς τους δύο έξοχους μουσικούς, τον "star" Jeff Ballard στα τύμπανα και τον «αθόρυβο» Larry Grenadier στο κοντραμπάσο -για τους οποίους το τελευταίο που τους απασχολεί στη σκηνή είναι το να δείξουν πόσο skilled είναι τα δάχτυλά τους;

Μήπως στον τόσο ιδιαίτερο ήχο του κάθε μουσικού, αλλά και τον τόσο ιδιαίτερο ήχο του τρίο που ξεπερνά (και ενοποιεί) το (ανομοιογενές) υλικό: από κλασικά ακούσματα μέχρι jazz standards και από αφαιρετικούς ambient πιανιστικούς αυτοσχεδιασμούς μέχρι pop και rock τραγούδια -not to mention τις πρωτότυπες συνθέσεις στις οποίες εντάσσουν μέχρι και atonal στοιχεία;

Μήπως στο γεγονός ότι όσο το τρίο ξεδιπλώνει την τέχνη του επί σκηνής αποκτούμε μια σαφή ερμηνεία των επιθέτων 'cool' και 'smooth' -χιλιόμετρα μακριά από τις trendy και lifestyleάδικες (κατα)χρήσεις τους; Κάπου εκεί, άλλωστε, γίνεται αντιληπτό (και πρέπει να γίνεται αντιληπτό) ότι το κάθε σύνολο, την κάθε συναυλία, το κάθε concept, οφείλεις να τα κρίνεις μέσα στα πλαίσια της ιδιαιτερότητας που το καθένα προτείνει. Ενδεχομένως να υπάρχουν ελάχιστα περιθώρια σε μια jazz συναυλία να χαρακτηριστεί από αυτό για το οποίο σε άλλου είδους συναυλίες και πολύ πιο αβίαστα, η αργκό προβλέπει τη λέξη «μούφα». Σίγουρα όμως τα κριτήρια ακρόασης γι αυτές τις συναυλίες δεν μπορεί να είναι κοινά και σταθερά, απλά και μόνο επειδή στη σκηνή υπάρχει μια παραδοσιακή διάταξη οργάνων η οποία παραπέμπει αυτόματα σε κάποιο στυλ που πιθανώς μας έχει εντυπωθεί εμβληματικά στο νου. Κοινώς, είναι λάθος να αποτολμά κανείς μια σύγκριση του Mehldau Trio με το κλασικό μοντέλο του piano trio -όπως το όρισε ο Bill Evans- ή με το αρκετά κοντινό αισθητικά Keith Jarrett Trio -το οποίο έχει τη βάση του στη veteran class και των τριών μελών του- ή ακόμα και με σύγχρονα trio όπως οι Bad Plus, οι Medeski, Martin & Wood και οι Avishai Cohen Trio -που το καθένα προτείνει μια διαφορετική προσέγγιση του ιδιώματος και αξιώνει το δικό του μερίδιο στο μεταμοντέρνο jazz status.

Η εμφάνιση του Brad Mehldau Trio δεν ήταν σε καμία περίπτωση μια απλά καλή συναυλία. Ήταν μια πολύ δυνατή και συγκινητική εμπειρία και μια γενναιόδωρα απτή απόδειξη που μπορεί να φτάσει ένας καλλιτέχνης το όραμά του, διαγράφοντας με συνέπεια την πορεία που εκείνο επιτάσσει: από την καταγραφή των ερεθισμάτων στο μυαλό στη μετουσίωση σε έμπνευση -μέσω των ιδιαίτερων προσωπικών φίλτρων- από το μυαλό στα χέρια, από τα χέρια στο όργανο, από το όργανο στους άλλους μουσικούς και από όλους τους μουσικούς προς το κοινό. Και αυτό ούτε λίγο πράγμα είναι ούτε αυτονόητο φυσικά. Και ούτε συμβαίνει κάθε μέρα.

Δεν μπορεί άλλωστε να είναι τυχαίο να βλέπεις μετά το τέλος του τρίτου (!) encore -με ένα αέρινο και groovy 'Still Crazy After All These Years' του Paul Simon- τόσα και τόσο διαφορετικά πρόσωπα με έκδηλα ζωγραφισμένη τη συγκίνηση πάνω τους: από μουσικούς της τοπικής jazz σκηνής μέχρι θαμώνες της Αβραμιώτου, αλλά και την οικεία stoner-rock-φιγούρα του ασπρομάλλη μουσάτου πορτιέρη του Gagarin (πρώτη σειρά παρακαλώ)... Ποιο τρίτο encore δηλαδή, ήδη στο δεύτερο, με το 'Exit Music For A Film', η συγκίνηση είχε χτυπήσει peak. Για μένα προσωπικά, αυτή η κορύφωση είχε έρθει ήδη από το τέλος του κανονικού σετ: στη μαγική αποδόμηση του 'Unforgettable' και το ονειρικό φινάλε του, οπότε και οι δύο συνοδοιπόροι του Mehldau αφήνουν ευγενικά μόνο του τον leader να ξεδιπλώσει έναν απόκοσμο πιανιστικό αυτοσχεδιασμό και υπενθυμίζουν γλυκά και ταπεινά την παρουσία τους σε ένα σύντομο, πλην εξόχως συγκινητικό και ατμοσφαιρικό κλείσιμο.

Μια πραγματικά σπάνια βραδιά.

(review γραμμένο για το mixtape.gr)

what's wrong (take #02)

"Όταν ήμουν μικρή αντιμετώπιζα την Τέχνη πιο ιδεαλιστικά, πίστευα πως θα αλλάξω τον κόσμο. [...] Πιστεύω πως οι ανθρωπιστικές επιστήμες δεν μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο -είναι πολύ μελαγχολικές. Αντίθετα αυτές που μπορούν να φέρουν την αλλαγή είναι τα μαθηματικά, η αστροφυσική, οι θετικές επιστήμες. Δεν είναι καθόλου παρηγορητική αυτή μου η διαπίστωση. Προσωπικά αυτό που προσπαθώ να προκαλέσω πια είναι μια συν-κίνηση, έναν κραδασμό. Τίποτα περισσότερο. Εξάλλου κανένα έργο τέχνης δεν μπορεί πια να προκαλέσει απήχηση που να διαρκέσει περισσότερο από 48 ώρες. Το κακό είναι πως στη Δύση πια συμπεριφερόμαστε ως ναρκομένοι καταναλωτές ακόμα και για τα έργα Τέχνης. Κι εγώ πιάνω τον εαυτό μου να καταναλώνει, για παράδειγμα, βιβλία και μουσικές. Αγοράζω συχνά, χωρίς να προλαβαίνω καν να τα διαβάσω ή να τα ακούσω. Πάντως ο κόσμος μπορεί να ζήσει και χωρίς Τέχνη.
[...]
Μπορεί το έργο Τέχνης να μη σε αλλάζει, αλλά πολύ μετά, κάποτε, μπορεί να σε βοηθήσει να αντιμετωπίσεις μια δύσκολη στιγμή της ζωής σου -κι ας μην ξέρεις πως η πηγή βοήθειας είναι το έργο. Σου δίνει, λοιπόν, καμιά φορά διεξόδους.
[...]
Για μένα θέωση είναι το υπερβολικό έως το υπερβατικό. Είναι η προσπάθειά σου να κάνεις διάλογο με το θάνατο, ή καλύτερα να βρεις την απάντηση για το θάνατο. Αν δεν υπήρχε ο θάνατος γιατί να κάνεις έργο; Τα μεγαλύτερα έργα είναι μνημειακά -ένας τρόπος να περάσεις στην αθανασία".

Ρούλα Πατεράκη, από τη συνέντευξη στην Athens Voice (30/10/08).

Ολόκληρη η απολαυστική συνέντευξη εδώ.

in a silent way (και φέτος)

Αρχίζουν και τα live για φέτος. Τα 'silent' για την ακρίβεια. Στο Καφέ Αλάβαστρον (δοξασμένο Παγκράτι!) αυτή την Πέμπτη 30 Οκτώβρη και την τελευταία Πέμπτη κάθε μήνα. Το γνωστό τρίο (πιάνο, βιολί, φωνή) με guest αυτή τη φορά την κιθάρα του Λαγού, παρουσιάζοντας ανανεωμένο ρεπερτόριο, αλλά και αναθεωρημένες εκτελέσεις των παλιότερων, καλοσωρίζει ήσυχα τον χειμώνα με ένα live-πρόποση στην επερχόμενη δισκογραφική κυκλοφορία -για την οποία έχει ήδη αρχίσει αντίστροφη μέτρηση ημερών...!

Τα 'in a silent way' στο Αλάβαστρον θα αρχίζουν στις 10 και κάτι. Η είσοδος κοστίζει 10 ευρώ. ΓΙα τους τύπους, το Καφέ Αλάβαστρον βρίσκεται Δαμάρεως 78 στο Παγκράτι (στο ύψος της Φρύνης). Να και η αφίσα λοιπόν.

there will be blood

Από μία άποψη θα'πρεπε να χαίρομαι. Μεγάλες συναυλίες jazz γίνονται sold out τουλάχιστον δύο βδομάδες πριν. Και αλοίμονό μου, δεν είχα φροντίσει μέχρι τώρα για εισιτήριο. Απ'την άλλη, αν ακούσετε για ανθρώπινες απώλειες και άλλα θύματα στις 2 ή στις 4 του Νοέμβρη, μην τον ψάξετε πολύ τον υπαίτιο. Εγώ θα είμαι με έναν μπαλτά στο χέρι. Πολύ απλά: δεν υπάρχει καμία των περιπτώσεων να μην είμαι στη συναυλία Chick Corea & John McLaughlin, αλλά κυρίως ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΤΩΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΩΝ ΝΑ ΧΑΣΩ ΤΗ ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΤΟΥ BRAD MEHLDAU (με Jeff Ballard στα τύμπανα, μην ξεχνιόμαστε...!). Αν κάποιος γνωρίζει κάποιον εργαζόμενο στο Παλλάς, ας τον ενημερώσει παρακαλώ για την κατάστασή μου και ας τον προετοιμάσει κατάλληλα. Αν δεν μπω με ειρηνικό τρόπο, θα μπω με άλλο τρόπο... Κάτι θα σκεφτώ μέχρι τότε. Οργανωμένο ντου α λα Λυκαμπέτους να δω σε συναυλία jazz και τι άλλο στον κόσμο...!

fidel son: back in action!

...Και μέχρι να ανοίξουν το δικό τους σάητ ή μπλογκ (πέρα από το μαησπέης τους), ας διαφημίσουμε από τούτο εδώ το βήμα τη μεγάλη επιστροφή των FIDEL SON, με ανανεωμένη και πλήρη (επιτέλους!) σύνθεση. Το γνώριμο χαρμάνι από funk, latin, reggae και ό,τι άλλο θέλεις, είναι και πάλι εδώ και συγκεκριμένα στο Kαφέ Αλάβαστρον, αυτό το Σάββατο 18 Οκτωβρίου. Γύρω στις 22.30. Με Costinho στα πλήκτρα, το θρυλικό Lagos στην κιθάρα, τον Πέτρο (ναι, ναητονέρθ κι αυτός!) στο μπάσο, το ντράμερ-δυναμίτη Βαγγέλη Κοτζάμπαση (πρώην ναητονέρθ και νυν Baby Trio του Γιώργου Κοντραφούρη) και τον αξεπέραστο Μιχάλη Κραουνάκη (ή απλά Μικές) στο σαξόφωνο. Για δες και την αφίσα με τον Μαραντόνα πρώτη μούρη (και εμφάνιση Boca Juniors!). Και φέρε και τους φίλους σου!

what's wrong

"Είμαστε ασήμαντοι και, παρ'όλα αυτά, είμαστε τα μόνα όντα με νοημοσύνη απ'όσα υπάρχουν. Στο παρόν στάδιο ανάπτυξης, ως είδος θα έπρεπε να ζούμε σε μια τέλεια ειρηνική κοινωνία. Έχουμε την τεχνολογία και τα μέσα για να ζήσει ο κάθε ένας από μας σε συνθήκες ιδανικές, ωστόσο δεν έχουμε τη θέληση για να το κάνουμε να συμβεί. Παραμένουμε ηλίθιοι εσκεμμένα, βασικά επειδή είμαστε τεμπέληδες, έτσι δεν αντιδρούμε καθόλου. Στην ουσία είναι σαν να το απαιτούμε. Ποτέ η κουλτούρα δεν ήταν τόσο μπανάλ. Φαντάσου να είχε ο Σοπέν την τεχνολογία που έχουμε σήμερα. Φαντάσου ο Thomas Paine -ή τολμώ να πω ο Μαρξ- να μπορούσε να υπάρξει σήμερα που κανείς δεν συζητάει τίποτα. Δεν σκεπτόμαστε καν να αλλάξουμε το σύστημα, ούτε τώρα που είμαστε βουτηγμένοι στα σκατά".

Matt Elliott, από τη συνέντευξη στη LiFO (9/10/08).

Ολόκληρη η συνέντευξη εδώ.

υπενθύμιση

Οι παραστάσεις άρχισαν λέμε. Κλικ πάνω στο μπάνερ για πληροφορίες.

weekend

Saturday sun came without warning so no one knew what to do.
Saturday sun brought people and faces that didn't seem much in their day.

And think about people in their season and time
Returning again and again...

And Saturday's sun has turned to Sunday's rain...
So Sunday sat in the Saturday sun and wept for a day gone by...



For those who wake with a blind headache
Who must be still, who will sit and wait
For Sunday to be Monday

For those with guilt, for those who wilt under pressure
No tears over spilt milk... Sunday...

Do nothing today, give yourself a break... Sunday...

links.

Σαν να μην έφθαναν τα μυστήρια της σκοτεινής ύλης και της σκοτεινής ενέργειας, ακόμα ένα κοσμικό αίνιγμα προβληματίζει τους κοσμολόγους: Τεράστιες μάζες στο Σύμπαν φαίνονται να κινούνται προς μια κοινή κατεύθυνση με πολύ υψηλή ταχύτητα, ένα φαινόμενο που δεν μπορεί να ερμηνευθεί από οποιαδήποτε γνωστή δύναμη. Οι ερευνητές εκτιμούν ότι οι μάζες αυτές έλκονται από τη βαρύτητα μιας τεράστιας ποσότητας υλικού που βρίσκεται έξω από το ορατό Σύμπαν. Οι αστρονόμοι ονόμασαν το φαινόμενο "σκοτεινή ροή", κατ΄αντιστοιχία με την "σκοτεινή ύλη" (αόρατη ύλη που αντιστοιχεί στο μεγαλύτερο μέρος του Σύμπαντος) και τη "σκοτεινή ενέργεια" (μια δύναμη που δρα αντίθετα προς τη βαρύτητα και προκαλεί την επιταχυνόμενη διαστολή του Σύμπαντος).

Αυτό είναι. Είμαι έτοιμος να κάνω log in στη Wikipedia και να καταχωρίσω το δικό μου ορισμό στο λήμμα 'ελπίδα'. Ή να δημιουργήσω στο ήδη υπάρχον έναν απευθείας σύνδεσμο με το λήμμα 'σκοτεινή ενέργεια'. Μια δύναμη που δρα αντίθετα προς τη βαρύτητα και προκαλεί την επιταχυνόμενη διαστολή του Σύμπαντος. Αυτή είναι η ελπίδα. Αυτή είναι λοιπόν η σκέψη που αναζητώ για να με κρατήσει ακέραιο αυτές τις περίεργες -και καθόλου γενναιόδωρες- μέρες. Αυτές τις μέρες που -άραγε έτσι να είναι;- νιώθω να μη διαστέλλεται κανένα Σύμπαν, ούτε εκείνο που εννοούν οι επιστήμονες ούτε καν αυτό που μπορώ και αγγίζω καθημερινά. Που όλα γύρω μου φαντάζουν τρομακτικά στάσιμα -ανήλιαγα και μουχλιασμένα. Που η αβάσταχτη βαρύτητα του είναι ζητά -όλο και πιο επιτακτικά, όλο και πιο άγρια- την αβάσταχτη ελαφρότητα που μου υποσχέθηκε ο ποιητής. Που θες να γίνεις ένα μ'αυτή τη σκοτεινή ενέργεια, να έρθει και να σε παρασύρει ορμητικά, να της αφεθείς και να σε πάει οπουδήποτε. Οπουδήποτε αλλού. Οπουδήποτε. Που θέλεις η μόνη σκέψη σου να είναι αν χιονίζει στον Άρη και ταυτόχρονα να αναρωτιέσαι αν και εκεί τα παιδάκια, όταν χιονίζει, μόλις ανοίξουν τα μάτια τους το πρωί, ξεχύνονται στο δρόμο, γίνονται ένα με το κατάλευκο και αφήνονται στη σκοτεινή ενέργεια του χιονιού που διαστέλλει τη χαρά τους. Αν εκεί, τουλάχιστον, τα κοριτσάκια γίνονται ό,τι ζητάει η ευτυχία του κόσμου. Αν εκεί η χαρά γράφεται με κόκκινο, αν η χαρά είναι κόκκινο γαρύφαλλο. Αν εκεί, τουλάχιστον, από τους δυο μας ποταμούς, γευτεί μια νύχτα (κάποια νύχτα...) η έρημος καρπούς. Αν -τελικά- από την έρημη την απόσταση παίρνει υπόσταση κάθε γιορτή μου...

...Γιατί δεν είναι να μάθεις μόνο εκείνο που είσαι, εκείνο που έχεις γίνει. Είναι να γίνεις ό,τι ζητάει η ευτυχία του κόσμου. Άλλη χαρά δεν είναι πιο μεγάλη απ'τη χαρά που δίνεις. Και είναι πράγματι αυτές οι μέρες που νιώθεις, πιο άγρια από ποτέ, την ανάγκη να δοθείς. Να δώσεις. Να γίνεις ένα με τη σκοτεινή ενέργεια και να παρασύρεις κι άλλους. Ορμητικά. Βίαια και μαγικά. Να διαστείλλεις το Σύμπαν. Και το Σύμπαν των άλλων. Να σκορπίσεις, σαν σκόνη αστρική. Και να μη φοβηθείς -ή μετανιώσεις- ούτε για μια στιγμή αυτό το υπέροχο τεμάχισμα, γιατί μόνο το τεμάχισμα μπορεί να μας κρατήσει ακέριους -αρκεί να το ξέρουμε. Και πως μπορεί να μην το ξέρουμε μια κ'η γνώση μας είναι εκείνη που μας τεμαχίζει και μας επανασυνδέει μ'αυτά που αρνηθήκαμε. Άλλη χαρά δεν είναι πιο μεγάλη... Γιατί πια δεν είναι τίποτα που να λυγίζει τη ζωή σου και τα μάτια σου, και τίποτα δεν είναι που να μην μπορείς να το δείξεις περήφανα και να το τραγουδήσεις, και τίποτα δεν είναι που να μην μπορείς να στρέψεις τη μορφή του προς στον ήλιο... Άσ'το παράθυρο ανοιχτό σ'όλες τις καταιγίδες, θα δεις στο φως μιας αστραπής όσα ποτέ δεν είδες...

Ε, ναι λοιπόν. Κάτι αλήθεια συμβαίνει εδώ, κάτι μυστικό. Απίστευτος ο κόσμος κι ο χαρακτήρας μας...
Ναι λοιπόν. Χιονίζει στον Άρη.

από τη Δευτέρα μόνο χάπι εντ

Και, ναι, εδώ τώρα μπορείτε να διαβάσετε πληροφορίες και λεπτομέρειες για την παράσταση που έχει δανείσει παραπλανητικά τον τίτλο της σε τρία -πλέον- post... Η παράσταση συνεχίζεται λοιπόν!

ΑΠΟ'ΔΩ ΚΑΙ ΠΕΡΑ ΜΟΝΟ ΧΑΠΙ ΕΝΤ
σε σκηνοθεσία και διασκευή της Γεωργίας Μαυραγάνη

Γιατί διασκευή;
Ουσιαστικά πρόκειται για την ιστορία και τους χαρακτήρες του κλασικού βιβλίου του Truman Capote 'Breakfast At Tiffany's' -που μεταφέρθηκε και στον κινηματογράφο από τον Blake Edwards με την Audrey Hepburn και την υπέροχη μουσική του Henry Mancini.

Συντελεστές
Οι ίδιοι, οι καλύτεροι!!! Βάσω Καβαλλιεράτου ως Holly Golightly, Αντώνης Ντουράκης ως Paul Varjak και Χρήστος Θεοδωρίδης σε ...πέντε και πλέον ρόλους! Μάνος Ροβίθης στα ηλεκτρονικά και λίγη κιθάρα και από τα ναητονερθόπαιδα, η Sophia στη φωνή και ο Costinho στο πιάνο -με ρεπερτόριο τρέλα (βάλε και Elliott Smith, βάλε και Leonard Cohen, βάλε και το 'Moon River' της ταινίας, βάλε φαντασία...). Κουστούμια και σκηνικά ο ανεπανάληπτος Βασίλης Μπαρμπαρίγος!!!

Σημαντική λεπτομέρεια
Η παράσταση μεταφέρεται στο φιλόξενο χώρο της κεντρικής σκηνής του θεάτρου Επί Κολωνώ, που βρίσκεται Ναυπλίου 12, κάθετη στη Λένορμαν (πολύ κοντά στη στάση του μετρό Μεταξουργείο).

Παραστάσεις
Ξεκινούν αυτή τη Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου (ΝΑΙ, ΜΕΘΑΥΡΙΟ) και πάνε για κάθε Δευτέρα, Τρίτη και Τετάρτη, όχι όμως και για πάντα. Περιορισμένος αριθμός δηλαδής. Ξεκινούν στις 21.15.

Κρατήσεις
Θα είναι απαραίτητες. Στο 210-5138067

Εισιτήριο
15 ευρώ (κανονικό), 12 ευρώ (φοιτητικό)

Παραπάνω λόγια για την παράσταση, πατώντας σ'αυτό εδώ το λινκ, το οποίο θα σε στείλει στην πρώτη καταχώριση που είχαμε κάνει τον περασμένο χειμώνα.

ΜΕΘΑΥΡΙΟ ΔΕΥΤΕΡΑ, λοιπόν, ΞΕΚΙΝΟΥΝ ΟΙ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ. ΝΑΙ, ΞΕΚΙΝΟΥΝ! ΣΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ!

r.i.p.

Πάει κι ο μεγάλος Rick Wright,
πάει κι ο μεγάλος Norman Whitfield,
πάει κι ο μεγάλος Maurizio Kagel...

Αραιώνει κι η μουσική...
Και το μπλογκ αυτό μπορεί να έχει πλέον τον υπότιτλο 'νεκρολογίες'...

...Από την άλλη Δευτέρα, μόνο χάπι εντ!

από'δω και πέρα μόνο χάπι εντ

Ήταν ένα ζόρικο καλοκαίρι. Πολύ ζόρικο. Αρχίσαμε να αραιώνουμε τραγικά. 'Αγαπημένα πρόσωπα, αγαπημένα μάτια, έρχονται σαν τα κύματα κι αφήνουν κατακάθια' λέει ο στίχος. Φεύγουνε σαν τα κύματα, λέω εγώ. Κι έτσι, γίνεται πιο προφανές, πιο κοινότυπο. Ίσως. Άραγε, όμως, πως να ξεπεράσει κανείς ακόμα κι αυτά τα προφανή, αυτά τα μελοδραματικά κλισέ, αυτές τις κοινότοπες λογοτεχνικές ερμηνείες του ψυχισμού του, όταν η πάλη με το -ασήκωτο- βάρος της απώλειας τον έχει -ήδη- νικήσει κατά κράτος και ψάχνει να πιαστεί από οπουδήποτε;... Θυμήθηκα φέτος, στις πένθιμες επισκέψεις μου, πόσο κιτς και φτηνά είναι τα στιχάκια και οι επιγραφές στα μνήματα των νεκροταφείων. Πόσο κιτς και φτηνή είναι όλη αυτή η εκμετάλλευση του πένθους, του πόνου, της βαθιάς ανάγκης του ανθρώπου να έρθει κοντά στον αγαπημένο νεκρό, της βαθιάς ανάγκης του ανθρώπου να χάσει κάτι από τον ίδιο για να το δώσει απλόχερα στον αγαπημένο, αντί οβολού για το διάπλου της Αχερουσίας ή, απλά, για να κλέψουμε εμείς οι ζωντανοί κι άλλο χώρο -από αυτόν που μας αναλογεί κανονικά- από την αιωνιότητα. Σαν προκαταβολή.

Αλλά δεν ήθελα να γράψω ακριβώς αυτά. Ήθελα μόνο να πω ότι ακόμα κι αν η έκφραση των συναισθημάτων μπορεί να ξεπέσει, να γίνει φτηνή, επιφανειακή, κοινότυπη και μεμψίμοιρη, τα ίδια τα συναισθήματα δεν ξεπέφτουν. Αν η απώλεια είναι απώλεια, τότε κι ο πόνος είναι πόνος. Βουβός ή φωναχτός, φανερωμένος ή άδηλος. Το βάρος είναι πραγματικό βάρος. Η πάλη είναι πάλη. Και κανείς δεν βγαίνει αλώβητος από αυτή την πάλη προφανώς. Αλλά και από καμία πάλη θαρρώ. Μπορεί ίσως να βγει νικητής. Όπως ο πατέρας του αδικοχαμένου Αυστραλού -στον οποίο δοκίμασε να πεις ότι είναι 'νικητής' και θα βάλει τα κλάματα μπροστά σου... Η άλλη περίπτωση είναι να σε βγάλει χαμένο αυτή η πάλη. Δεν χάθηκε κι ο κόσμος. Χαμένος, ναι. Παρέα με τις πληγές σου. Η καλύτερη παρέα... Και αύριο μέρα είναι. Μια διαφορετική μέρα που έλεγε κι η Σκάρλετ. Από'δω και πέρα, μόνο διαφορετικές μέρες. Από'δω και πέρα, ο δρόμος. Πάντα ο δρόμος. Με τις απώλειες, με τις πληγές, με τις χαρές, με τις υποσχέσεις, με τις ματαιώσεις, με τα όνειρα, με τις αυταπάτες. Μονόδρομος.


Θυμάμαι συνειρμικά το μεγάλο τραγούδι του Άκη Πάνου:
'Για μένα ο δρόμος είναι δρόμος, τι πάει να πει είναι στραβός;'

Θυμάμαι και τον Σαίξπηρ, δεν ξέρω γιατί:
'Όποιος δεν έβγαλε πληγές, εύκολα τις περιγελάει'...


ΥΓ. Ο τίτλος του post έχει διττό νόημα. Το δεύτερό του, λοιπόν, έχει διαφημιστικούς σκοπούς, υπενθυμίζοντας τον τίτλο της παράστασης που ανεβάσαμε το χειμώνα η Γεωργία, η Βάσω, ο Χρήστος, ο Αντώνης, ο Νίκος, ο Μάνος, η Σοφία, ο Κωστής (ο εγώ), η οποία ξαναβγαίνει στο πάλκο του Επί Κολωνώ στις 29 Σεπτεμβρίου για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων. Πολύ σύντομα, με νέο post, πληροφορίες και λεπτομέρειες. Μέχρι τότε, ξαναδιάβασε αυτό εδώ το link.

ποστ στο ποστ

Έτσι, για τη χαρά και τη χάρη του rss feed... Ποστ στο ποστ και υπενθύμιση στην υπενθύμιση.

Συνοπτικά:

Κυριακή 14 Σεπτέμβρη
@Kinky Kong (Αβραμιώτου 6-8, Μοναστηράκι)

διπλό gig:
1. COSTINHO παρουσιάζει το σόλο σετ του (κυρίως με κιθάρα)
2. ΤΡΙΟ ΕΠΙ ΘΗΒΑΣ & ΥΙΟΣ, όπου Τρίο βλέπε Costinho, Lagos, Carnellio Coop και Υιός ο Χρήστος Ζάχος. Σε αυτοσχεδιασμό και ποίηση. (κοινώς, η ένωση των δύο υπέρτατων μπλογκς).

21.30
είσοδος: 8 ευρώ

Αναλυτικά στο παρακάτω ποστ...

ΥΓ1. Η αφίσα είναι μια ομορφιά -θα τη δείτε όσοι έρθετε στο Kinky- αλλά ως όψεται το γενικό crash που έφαγε το καταραμένο το pc μου, αλλά και το σκάνερ -στο οποίο, Πέτρο, αν θες να ξέρεις, κάθομαι πάνω του πλέον και γι αυτό το λέω σκάμνερ...
ΥΓ2. Γ@#ώ τα Windows. Γ@#ώ τα Windows. Γ@#ώ τα Windows. Γ@#ώ τα Windows. Γ@#ώ τα Windows. Γ@#ώ τα Windows. Γ@#ώ τα Windows. Κι ανάθεμα τον αίτιο...

έλα, λέμε, αρχίζουν τα λάιβ για φέτο...!

...όχι για τους Night On Earth, είναι νωρίς ακόμα. Σιγά σιγά μαζεύομαστε όμως. Ανά δύο για αρχή. Όπερ σημαίνει: την ερχόμενη Κυριακή, 14 του Σεπτέμβρη, στο οικείο και φιλόξενο Kinky Kong της οδού Αβραμιώτου, θα λάβει χώρα το εξής ηβέντ:

COSTINHO solo set - 'Santa Discordia' ή 'ξέρω τι έκανα φέτος το καλοκαίρι'
&
ΤΡΙΟ ΕΠΙ ΘΗΒΑΣ (Costinho, Lagos, Carnellio Coop)
σε ελεύθερο αυτοσχεδιασμό, ελεύθερη ποίηση και ελεύθερη πτώση

Δύο υπέροχα σετ, ακραιφνώς αυτοσχεδιαστικά, λιγότερο ή περισσότερο, προς το καλύτερο ή προς το βέλτιστον, με λίγα λόγια παραπάνω ίσως (κανά ποίημα δηλαδής), το μεροκάματο να βγαίνει, τι να κάνουμε βρε αδερφέ, έτσι είναι η ζωή, άλλος παίζει με παρτιτούρα, άλλος για Χίο τράβηξε, άλλος για Μύτη Λύνη κι έτσι πάει ο κόσμος... Ιδού και το δελτίο τύπου με πιο αναλυτικές πληροφορίες, για όσους δεν μας πιστεύουν. Με μικρότερα γράμματα (μην τα θέλουμε κι όλα δικά μας). Επίσης, περάστε καμιά βόλτα και από το μπλογκ του Carnellio και του Ζάχου, την ξακουστή Τορπίλα. Ψήστε και τον Ζάχο με κανά comment, μπορεί να παίξει κι αυτός μαζί μας.

Το ηβέντ θα ξεκινήσει γύρω στις 21.30 και λογικά θα αρχίσει με το Τρίο.

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ (για τους τύπους...)

COSTINHO
Ο Costinho, τα χέρια και ο (ένας) νους των Night On Earth, δοκιμάζει σόλο τις δυνάμεις του στο παλκοσένικο, παρουσιάζοντας για πρώτη -ίσως- φορά το σετ με τον εύγλωττο τίτλο ‘Santa Discordia’ και τον πνευματώδη υπότιτλο ‘Ξέρω τι έκανα φέτος το καλοκαίρι’.
Όντας πιανίστας που προσπαθεί να απαλλαγεί από το όργανό του, πειραματίζεται κυρίως με την ηλεκτρική κιθάρα, αλλά και τα νεύρα του κοινού, καθ’ότι κινείται στις εξαντλητικές post-rock διάρκειες και υφέσεις, οικείες πλέον από τα συγκροτήματα με τα οποία συμπράττει, φτάνοντας όμως και σε noise παρεκτροπές, έχοντας στην τσέπη και κάτι κέρματα από το δίσκο με τη μπανάνα ενός πολύ γνωστού παλιού συγκροτήματος που είχε ο Λου Ρηντ -υποσχόμενος δε ότι στο τσακίρ κέφι δύσκολα θα αντισταθεί και στον πιανιστικό αυτοσχεδιασμό, είδος που τον ταλαιπωρεί και το ταλαιπωρεί. Αντί βιογραφικών κατορθωμάτων, αναφέρεται χαρακτηριστικά η προϋπηρεσία του σε μουσικά (και όχι μόνο) σχήματα όπως η ηχοτρομοκρατική μεταμουσική κολλεκτίβα των Paracroussis, το γκαράζ δίδυμο των Pinacooluckies και το ακατανόμαστο λατινορεγκεκαλυψοφανκ πανηγύρι των Fidel Son.

ΤΡΙΟ ΕΠΙ ΘΗΒΑΣ
Το Tρίο Επί Θήβας δημιουργήθηκε για την περίσταση, για να δικαιολογήσει τη μοναδική σύμπραξη τριών παλιόφιλων μουσικών, γνώριμων από την όχι-και-τόσο-μακρινή εποχή του πολυθρύλητου Συνόλου Ελεύθερου Αυτοσχεδιασμού του Τμήματος Μουσικών Σπουδών του Ιονίου Πανεπιστημίου –στα πλαίσια δράσης του οποίου έχουν να καυχηθούν αξιοθαύμαστες συμπράξεις όπως με τους Ανδρέα Μνιέστρη, Δήμο Δημητριάδη, Σαβίνα Γιαννάτου, Νίκο Βελιώτη, Νίκο Τουλιάτο, Joe Tornabene κ.α.. Θεού θέλοντος και ηχολήπτη επιτρέποντος, πρόκειται να κινηθεί στα διόλου ασφαλή πλαίσια του ελεύθερου αυτοσχεδιασμού, καλύπτοντας δηλαδή –ή έστω: αντιμετωπίζοντας- όλες τις πιθανές επιλογές του μεγάλου και πλούσιου ηχητικού φάσματος που οι ειδικοί αποκαλούν ‘μουσική’, πηγαίνοντας όμως και λίγο πιο πέρα, τιμώντας πάντα την παράδοση τόσων και τόσων αξιέπαινων πειραματιστών που πέθαναν με το όνειρο –και το παράπονο- να εγγράψουν δίσκο στην εταιρεία του John Zorn.
Το τρίο απαρτίζεται από τον Costinho, οικείος από το ως άνω βιογραφικό σημείωμα, παρουσιάζοντας μια ελαφρά μετατόπιση από τον ενισχυτή της κιθάρας στη συνήθη θέση του πίσω από τα πλήκτρα του πιάνου. Κατά συνέπεια, ο ενισχυτής μένει ελεύθερος και διαθέσιμος για τον φοβερό και τρομερό Lagos, έτερη δύναμη των Night On Earth, με (επίσης) σοβαρή θητεία στους Paracroussis και εξειδίκευση στη χρήση μαγειρικών (και άλλων) αντικειμένων πάνω στην κιθάρα, καθώς και άλλων αγαπημένων σπιτικών συσκευών. Το τρίο συμπληρώνει η μυστηριώδης περσόνα που ακούει στο ετερώνυμο Carnellio Coop και γητεύει με χαρακτηριστική άνεση και χάρη τα λογής λογής πνευστά, συμβατικά (όπως λ.χ. η φλογέρα), καθώς και αυτοσχέδια.


UPDATE!: Και, ΝΑΙ, ΝΑΙ, τελικά είναι αλήθεια, ΝΑΙ, ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΖΑΧΟΣ θα είναι μαζί μας αυτή την Κυριακή, ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΖΑΧΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΚΡΟΥΣΤΑ ΤΟΥ, ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΖΑΧΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΓΡΑΦΤΑ ΤΟΥ, ΝΑΙ, ΝΑΙ, ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ, ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ!!!!

βαβέλ

Τα'χω μαζεμένα του κυρίου Λιάπη, αλλά από που να αρχίσω κιόλας... Πάει, λοιπόν, και το πιο ζεστό και αληθινό φεστιβάλ της πόλης, το φεστιβάλ κόμικς του περιοδικού Βαβέλ, αυτό το μοναδικό post-summer meeting point των υποψιασμένων της πόλης, αλλά και των ανυποψίαστων που μέσα από αυτό όλο και κάτι μάθαιναν... Κάπως έτσι ανοίξαμε κι εμείς τα φτερά μας με το γκρουπ, στην πρώτη μας ουσιαστική massive παρουσίαση του ήχου μας, σε μια -ίσως- μέτρια εμφάνιση, αλλά πλούσια σε following (που λένε και στις εταιρείες, χεχε...). Μια σπάνια στην αρτιότητα και τη συνέπειά της διοργάνωση, της οποίας οι υπεύθυνοι με βασικό (και πολλές φορές μοναδικό) οδηγό το μεράκι και την όρεξη, μακριά από κάθε τοιουτοτρόπως εννοούμενο επαγγελματισμό, φρόντιζαν κάθε χρόνο να μας δεσμεύουν γλυκά κάποιες βραδιές του Σεπτέμβρη ή του Οκτώβρη, θέλοντας και μη..., αφού η πρώτη απορία όλων μας μετά την επιστροφή από τις αυγουστιάτικες εξορμήσεις ήταν: '...και πότε, είπαμε, είναι φέτος το φεστιβάλ της Βαβέλ;'... Μόνιμος και γραφικός εχθρός του φεστιβάλ οι πρώτες φθινοπωρινές ψιχάλες (έως και μπόρες). Πρόσφατοι και οριστικοί εχθροί του, ο Δήμος Αθηναίων και το Υπουργείο Πολιτισμού. Η Αθήνα και ο πολιτισμός της λοιπόν, δεν του αναγνωρίζουν θέση και νόημα στα πολιτιστικά τεκταινόμενα, αναγκάζοντας κι εμάς να διαγράψουμε έτσι άλλη μια απο τις πιο αγαπημένες μας συνήθειες τα τελευταία χρόνια.
Να πάμε τότε μια βόλτα στο Σούνιο, κύριε Λιάπη, να ξεσκάσουμε. Να πάμε μαζί όμως. Και να δω με τα ματάκια μου αν θα ζητήσουν και από εσάς αντίτιμο εισόδου για να απολαύσετε το χρυσό ηλιοβασίλεμα στο ναό του Ποσειδώνα. Καθ'ότι εμένα, εμού του ταπεινού πληβείου, αυτή η καθόλου αρχαιοπρεπής επιγραφή, που κάποιο νεοελληνικό κονδύλι την τοποθέτησε στην ιερή είσοδο, μου ζητά να βγάλω από το πορτοφόλι μου 4 ευρώ, χωρίς να έχω την παραμικρή ιδέα σε ποιανού το πορτοφόλι καταλήγουν. Μην είναι για τη συντήρηση του ιερού χώρου;... Ίσως, αλλά γι αυτό θα έχω μια πιο βέβαιη απάντηση, όταν συλλεχθούν τα χρησιμοποιημένα χαρτιά υγείας, προφυλακτικά, γόπες, μπουκάλια και άλλα αγνώστου ταυτότητας πεταμένα αντικείμενα, που περιφράσουν γραφικά και νεοελληνικά τον ιερό λόφο. Μην είναι για κάποιο μουσείο;... Ποιος ξέρει... Η μυωπία μου ίσως ονομάσει έτσι το ακριβοθώρητο και ακριβοτιμολόγητο κοντινό εστιατόριο, και ορίσει ως εκθέματα τα απείρου κάλλους masterpieces της καρακιτσάτης σουβενιροτεχνίας μας που πωλούνται παραδίπλα. Μην είναι για τη θέα και τον δύοντα ήλιο;... Συμπαθάτε με, αλλά δεν γνώριζα ότι ανήκουν στα αγαθά για τα οποία πρέπει κανείς να έχει ένα κάποιο εισόδημα ώστε να μπορεί να ανταπεξέλθει... Μην είναι για τους κάμπους, για τ'αψηλά βουνά;...
Σας ευχαριστούμε τα μάλα (βίντα) κύριε Λιάπη. Ελπίζουμε ότι αυτό το μεγάλο πολιτιστικό όραμα θα ολοκληρωθεί με την κατεδάφιση των δύο μοναδικών αρχιτεκτονικών κοσμημάτων στη Διονυσίου Αεροπαγίτου, αυτές οι art deco παλιατζούρες που εμποδίζουν τη θέα του λαίμαργου Ιάπωνα από το νέο Εστιατόριο της Ακρόπολης. Και να οργανωθεί και πάρτι πάραυτα!...